ஆளில்லா கடையில் டீ ஆத்தின்னு இருக்கும் பதிவர்!!!

பல வருடங்களுக்கு முன்பு குறிப்பாக சொல்லப்போனால் 2013ம் வருடத்தில் போல் நண்பன் ஒருவர் 

"நம்ம பரதேசி@நியூயார்க்  அல்ப்ரெட் அண்ணனின் பதிவுகளை படித்து இருக்கிறாயா?"

 என்று கேட்டார்?

"இது என்ன பதிவு?" 

என்று கேட்க அவரோ.. 

"அட பாவி! தமிழ் பதிவுலகத்தை பத்தியே உனக்கு தெரியாது போல இருக்கே. இப்ப அதுதான் லேட்டஸ்ட். போய் சிலரோட பதிவை படிச்சி பாரு.சிறுகதை, தொடர்கதை, உண்மை நிகழ்வுகள், அரசியல், சமூதாயம், சினிமா , நகைசுவைன்னு வைச்சு தாக்குறாங்க. படிச்சி பாரு"

என்று சொல்ல...

முதலில் கண்ணில் தென்பட்டது ..

"தருமி" அவர்களின் பதிவு.

பேராசிரியர் சாம் அவர்கள் தருமி என்ற பெயரில் எழுதிய சில எழுத்துக்களை படித்தேன். பல விடயங்களை யாருக்கும் பயப்படாமல் வெளிப்படையாக எழுதி இருந்தார். அவற்றை படிக்கையில் ஒரு பின்னூட்டத்தில் பரதேசி என்ற பெயர் தென்பட  அவரின் "காதல் கசக்குதய்யா" என்ற ஒரு பதிவை படிக்க ஆரம்பித்தேன். மிகவும் ரம்மியமாக நகைச்சுவையோடு இருந்தது.

அண்ணனை அழைத்து வாழ்த்து சொல்ல அவரோ, வாழ்த்துக்கு நன்றி. என் வாழ்வில் நடந்த சம்பவங்களை விடு. உன் வாழ்க்கையில்  இந்த மாதிரி  ஏழரை சம்பவங்கள்  அட்ரஸ் தேடி வந்து இருக்குமே. அதை கொஞ்சம் எழுது என்று உசுப்பி  விட  2013 டிசம்பர் மாதம் என் முதல் பதிவை எழுதினேன்.

முதல் சில வாரங்கள் என் பதிவை 25 பேர் படித்தாலே பெரிய காரியம். அப்படி இருக்கையில் அண்ணன் தமிழ்மணத்தில்  உன் பதிவை இணை என்று சொல்ல.. இணைத்தேன். 

இந்த 25 கிட்டத்தட்ட 50 வரை சென்றது. தமிழ்மணத்தில்  முதல் சில தரவரிசையில் யார் இருக்கின்றார்கள், அவைகளை படிக்கலாமே என்று  தேட, ஒவ்வொரு பதிவிற்கும் 1000 பார்வைக்கும் மேல் வாசகர்களை வைத்து , நீ எல்லாம் ஜுஜுபி என்று என்னை நினைக்க வைத்தார், அவர்கள் உண்மைகள் பதிவர் மதுரை தமிழன்.

சரி, நமக்கு 100 வந்தா போதும் என்று தொடர்ந்து எழுதி கொண்டு இருக்கையில் திடீரென்று ஒரு நாள் என் பதிவில் 700 பேர் படித்ததாக எண்கள் வர, இது என்னடா என்று பார்க்கையில் கிட்ட தட்ட 40 பின்னூட்டங்கள். 

அவற்றில் எப்போதும் கொஞ்சமும் சோர்ந்துடாத. தொடர்ந்து எழுது என்று உற்சாகப்படுத்தும் திண்டுக்கல் தனபாலனனின் பின்னூட்டம் இருக்கும்.

நமக்கு எப்படி இம்புட்டு பார்வைகள்ன்னு விசாரிக்கையில் ...  சிலர் timesforsomelove என்ற தளத்தில் எழுதும் வருண் அவர்களின் சிபாரிசில் இங்கே வந்துள்ளேன் என்று சொல்ல  அவர் தளத்திற்கு செல்ல அங்கே ஒரு பதிவில் அவர் அடியேனின் பதிவை பாராட்டி எழுதி சிபாரிசும் செய்ய ..

அடுத்த சில மாதங்கள் நானும் தமிழ்மணத்தில் டாப்  பதிவராக இருந்து வந்தேன். எந்த பதிவு எழுதினாலும் 1000 பேர் படிப்பார்கள் . நிறைய பின்னூட்டங்கள் வரும். 

நடுவுல என்னைக்கோ சுதந்திரத்தை தேடி போன கீதாவும் துளசிதரணும் தடம்மாறி என் தளத்திற்கு வந்து.. ஆஹா .. ஓஹோ என்று புகழ் பாட.. என் பதிவுகள் "விசுவாசமின் சகவாசம்" என்ற புத்தகமாக வெளிவந்தது.

சரி, நம்ம எழுத்தையே இப்படி ரசிக்கின்றார்களே, கல்லூரி நாட்களில் தமிழை அமிழ்த்தென எனக்கு எடுத்துரைத்த நண்பன் கோவில்பிள்ளை எழுதின்னா எப்படி இருக்கும் என்று யோசித்து, பின்னர் கோர்த்து விட.. 

ஹ்ம்ம்.. இப்ப "கோ' விற்கு கோயில் கட்டும் வரை கட்டுக்கட்டாக விசிறிகள். வாழ்த்துக்கள் கோ.! 

அட அட அட ..

நம் எழுத்தும் நாலு பேரிடம் சேருகின்றதே என்று மகிழ்ந்து தொடர்ந்து எழுதி வந்தேன். நல்ல வரவேற்பையும் பெற்றது.  2018 வரை வாரத்திற்கு குறைந்த பட்சம் இரண்டு பதிவு எழுதி வந்த நான் 2019ல் இளையவள்  பள்ளி இறுதி ஆண்டில் அவளுக்கு ஒத்தாசையாக நிறைய பயணம் மற்றும் வேலையின் நிமித்தம் ஒன்றுமே எழுத வில்லை. 

சரி 2020 ஆரம்பிக்க.. மீண்டும் எழுதலாம் என்று நினைத்து எழுதி ஒன்றை பதிய மீண்டும் அதன் பார்வை 25க்கு சென்றது. சரி, மக்கள் நம்மை மறந்து இருப்பார்கள் என்று நினைத்து கொண்டு அண்ணன் அல்ப்ரெட் அவர்களை அழைக்க அவரும், தமிழ்மணம் கிட்டத்தட்ட மூடியாட்சி. பொதுவா நம்ம பதிவை அங்கே பார்த்து தான் படிக்க வருவாங்க. 25 பார்வையாவது வருதே சந்தோச படு என்று பதிலளிக்க ..

சரி, அந்த 25 பேருக்காவது எழுதலாம்னு தொடர்ந்து எழுத.. தமிழ் சரத்தில் இணையுங்கள் என்ற ஒரு மின்னஞ்சல் வர  இணைத்தேன். இணைத்து இரண்டு மாதத்திற்கு மேலாகிவிட்டது. ஒவ்வொரு பதிவிற்கும் பார்வை 70 முதல் 100 போல் இருக்கின்றது.

என் தளத்தின் பார்வையாளர்களின் எண்ணிக்கை தான் இப்படியா? அல்ல, பொதுவாகவே பதிவை படிப்பவர்களின்  எண்ணிக்கை குறைந்துவிட்டதா? 

மதுரை தமிழனுக்கு இன்னும் ஆயிரம் கணக்கில் வருகின்றதா? அப்படி என்றால் நம் எழுத்து பார்ப்போரை ஈர்க்க தவருகின்றதா? என்ற கேள்வி வந்து கொண்டு தான் இருக்கின்றது. 

பேசாம தினந்தோறும் மதுரை தமிழன் தளத்திற்கு போய் அவர் பதிவை படிச்சிட்டு  அதையே வேற பாணியில் எழுதிடலாமா? என்றும் நினைக்க  தோன்றுகின்றது. 

பின்னூட்டங்களும் சரி, புதிதாக யாரிடம் இருந்தும் வருவதில்லை. நாம் அறிந்த முகங்களிடம் இருந்து மட்டுமே, மற்றும் நம் யார் யார் பதிவிற்கு  பின்னூட்டம் விடுகிறோமோ அவர்களிடம் இருந்து மட்டுமே வருகின்றது. 

யாரும் இல்லாத கடையில் டீ  எதற்கு ஆற்றுகிறோம்   என்ற நினைப்பை தவிர்க்கமுடியவில்லை.

எனக்கு மட்டும் தான் இப்படியா?