காலங்களில் அவள்.....

வயது ஐம்பது ஆனாலும்  வாழ்ந்தது பதினேழே வருடங்கள்.

வாழ்ந்தது ஐம்பது வருடங்கள் ஆனாலும் வாழ்க்கையை படித்தது  பதினேழே வருடங்கள்..

படித்தது ஐம்பது வருடங்கள் ஆனாலும் மகிழ்ந்தது பதினேழே வருடங்கள்..

மகிழ்ந்தது ஐம்பது வருடங்கள் ஆனாலும் ரசித்தது பதினேழே  வருடங்கள்...

ரசித்தது  ஐம்பது வருடங்கள் ஆனாலும் சிரித்தது பதினேழே வருடங்கள்...

சிரித்தது ஐம்பது வருடங்கள் ஆனாலும்  உணர்ந்தது பதினேழே வருடங்கள்...

உணர்ந்தது ஐம்பது வருடங்கள் ஆனாலும் ... வாழ்ந்தது பதினேழே வருடங்கள்...



ஐம்பதில் பதினேழை  கழித்தேன்... மீதம் வந்த முப்பத்தி மூன்று   வருடங்களை எப்படி கழித்தேன் என்று புரியாமல் .... இந்த பதினேழு, நூறாக ஆண்டவனிடம் கேட்டு கொண்டு...

வாழ்த்துகிறேன்.. என்னையே... எனக்கும் பிறந்த நாள் தானே....

என்னை அப்பாவாய் பதினேழு வருடங்களுக்கு முன் இன்றுதானே ஈன்றெடுத்தாள்... அவள் பல்லாண்டு வாழ்க வார்த்தையின்றி வாழ்த்துகின்றேன்.

காலையில் எழுந்தவுடன்... பிடிக்க சிகரெட், ஒன்று  மட்டும் இருந்தால் போதும், அடுத்த நாளை சமாளித்துவிடலாம் என்ற ஒரு சில்லறை எண்ணத்தையே ..  குறிக்கோளாக வளர்ந்த - வாழ்ந்த என்னையும் ஒரு மனிதனாக்கினாளே ...

தந்தை என்ற ஒரு அந்தஸ்தை தந்த இவள் என் சேய் அல்ல தாய்...

இன்னாரின் மகன் என்பதை விட...
அம்மணியின் ஆத்துகார் என்பதை விட...
அலுவலகத்தின் கணக்கு பிள்ளை என்பதை விட....
அவளின் "அப்பா" என்பதில் தான் மெய் சிலிர்க்கிறது..

Happy Birthday my Life... Have a Blast...

பின் குறிப்பு :

காலையில் எழுந்தவுடன் ... டாடி.. சீக்கிரம் வீட்டுக்கு வாங்க இரவு வெளியே போய் சாப்பிடலாம்னு சொன்னாளே .. இவளோட வெளிய போனா.. வீட்டை தானே  எழுதி வைக்கணும்....

நான் இப்ப வளர்ந்துட்டேன் டாடி.. எனக்கு நல்ல பொறுப்பு வந்துடிச்சி ... நிறைய செலவு செய்ய மாட்டேன்னு சொல்லுவாளா?

சொல்லுவாளா? சொல்லுவாளா?

பின்னூட்டத்தில் சொல்லுங்களேன்.